Column Relinde Weil | Samen kunnen we het beter maken
Heeeeeel lang geleden in de jaren O, werkte ik als Strategy and Finance director Football EMEA bij Nike. Ik vond het geweldig. De internationale omgeving, het contact met atleten, maar boven alles het spelletje van de eeuwige competitie met Adidas. We werkten er hard voor, dag en nacht met het hele team. We bezochte retailers in alle grote steden in Europa om te checken hoe onze schoenen erbij stonden in de winkels. We vierden het uitbundig als we een procent marktaandeel wonnen en treurden enorm als we een procent verloren (niet in de laatste plaats omdat dat in het ergste geval een verschil van 20% salaris betekende).
Na Nike belandde ik in de zorg, te beginnen in de ouderenzorg. Stomverbaasd was ik toen ik ontdekte hoe weinig zorgorganisaties aan hun “merk” werkten. Het bleek onwaarschijnlijk gemakkelijk om een beter verpleeghuis te bouwen dan dat van de buren. Maar, jullie hadden het al geraden, ik eindigde slechts met een nog langere wachtlijst dan toen ik begon. En eerlijk is eerlijk, van het idee dat de zorg in het ene verpleeghuis beter georganiseerd was dan in het andere, raakte ik alleen maar gedemotiveerd.
Van huis uit ben ik bedrijfskundige. Opgeleid met een rotsvast vertrouwen in de kracht van marktwerking en competitie. En nog altijd geloof ik daar wel in (een klein beetje dan). Zelfs voor de zorg. Want uiteindelijk is een beetje concurrentie een goede stok achter de deur om op je doelmatigheid te letten.
Maar of onze patiënten er ook beter van worden? Ik geloof het niet meer. Concurrentie tussen zorgorganisaties of zelfs daarbinnen tussen disciplines, het levert misschien op het eerste oog efficiencywinst op. Maar ook een onoverzichtelijke chaos voor de mensen die zorg nodig hebben. Patiënten worden er pas beter van als binnen onze ziekenhuizen en in de regio goed wordt samengewerkt. Bij het JBZ werd ik dolgelukkig toen ik de ISA (integrale Samenwerkingsafdeling in de kliniek) en later de PISA (de poliklinische variant daarvan) ontdekte. Duidelijkheid voor patiënten, kortere ligduur, minder polibezoeken en ook nog eens blije zorgprofessionals. Gewoon betere zorg, en dus uiteindelijk ook maatschappelijke efficiencywinst.
De komende jaren, met de dubbele vergrijzing als onze grootste uitdaging, gaat het meer dan ooit om “samen”. Binnen onze huizen. Binnen onze regio’s. En binnen mProve. Elke keer als er een professional in de bestuursvergadering van mProve komt vertellen over een passende zorgtraject en de betekenis daarvan voor de patiëntenzorg word ik weer net zo gelukkig als van de ontdekking van de ISA. Wat een mooie dingen gebeuren er binnen mProve. En wat geweldig dat niemand bij de mProve-huizen aan concurrentie lijkt te doen, dat alle data wordt gedeeld, dat dwarsverbanden samen puzzelen op wat nou de slimste en beste zorg is en dat elke vraag gesteld mag worden. Bij Nike en Adidas zouden ze best veel van ons kunnen leren…..
Relinde Weil, voorzitter raad van bestuur Jeroen Bosch Ziekenhuis
|
